İp sorunsalı

HS, OKHOK ve bendenizden oluşan konseyimizin rutin toplantılarından birinde gündeme gelen konu bir paraşütle atlamak zorunda kalsak ve hayatımız buna bağlı olsa paraşütün ipini kimin bağlamasını istediğimizdi.

Yoooo, "lütfen benim ipimi sen bağla, ay olur mu öyle şey asıl benimkini sen bağla, yok ölümü gör bak sen bağla" topuna girmedik. Birbirimizi, birbirimize yalan söylemeyecek kadar iyi tanıyoruz, dahası birbirimize yalan söylemeye ihtiyaç duymayacağımız kadar sağlam bir dostluğumuz var. Bugünlere kolay gelmedik, nimetlerinden de sonuna kadar yararlanıyoruz.

En önemli nimeti de aklımıza geleni "ay ne düşünürler acaba" kaygısı olmadan pattadanak söylemek. İşte ip konusunda OKHOK eski bir arkadaşının adını söyledi, HS'nin kimi söylediğini hatırlamıyorum, bense şak diye atladım: "kendim bağlarım"

Hemmmmen derin bir iç çekiş eşliğinde acıma dolu bakışlar "nooolcak bu kızın güven sorunu".

Bilmem ki ne olacak, bugünlere gelmemde hiç payınız olmadığını düşünmüyor olamazsınız herhalde!

İşte benim ip bağlama adaylarım ve neden kendim bağladığımın sebepleri:

Annem: Annemden böyle bir şey istesem "Ay ay ay ay, ne olacak şimdi, nasıl bağlarım ben bu ipi" diye panik olur. O panikle o iple kendini sımsıkı bağlar, paraşüt Allah'a emanet. Bu telaşe memureliği genlerimi kimden aldım sanıyorsunuz?

Babam: Babama paraşüt ipinin bağlanması lazım desem "Neden kendini iple sınırlıyorsun, başka seçenekleri düşünsene" der. Alternatif olarak da ip yerine olmayacak bir şey sokar aklıma. Mesela paket lastiği. İpin bağlanmasına ikna olduktan sonra asıl soru gelir: "Birisi sana atla dedi diye atlamak zorunda mısın?" Zaten ben de o noktadan sonra "Hiiiiieeeeyt atlamıyorum işte, sıkıyorsa gelin beni atın bakalım buradan!" diye deneyi nihayete erdiririm.

Kardeşim: Sorduğuma an gelecek cevabı biliyorum "Ay abla yine çözülmeyecek mi zaten, neden bağlıyoruz ki?" Küçükken de böyleydi, hiç değişmedi. Annem ne zaman yatağını toplamasını söylese "Akşama tekrar yatmayacak mıyız zaten neden topluyoruz ki?" derdi. Buna rağmen annemin "Tekrar acıkmayacak mısın, neden yemek yiyorsun o zaman?" sorusuna hiç bir zaman ikna edici bir yanıt bulamadı.

HS: O iple "Bak sevgili ip" diye başlayan öyle bir konuşma yapar ki sonunda ip bağlanma sorunları olduğuna ikna olur. Bu da yetmezmiş gibi konuşmanın sonunda ipi kendini bulmak üzere içsel bir yolculuğa çıkmış görürüz. Daha da o ipten hayır gelmez zaten.

OKHOK: Hakkını yemeyeyim, o ipi en iyi şekilde bağlamak için elinden geleni yapar. Yetmez fazlasını yapar. Kendisini paralar, helak olur. Sonunda ip bağlanır da ondan sonra siz yiyorsa dostunuz o haldeyken o paraşütle atlayın bakalım.

Beyim: Ben 62 defa ipin bağlanması gerektiğini söyleyip 63. defa "tamam hallederiz yaaaa" cevabını aldıktan sonra sinir krizi geçirerek kendimi paraşütsüz falan aşağıya atarken yukarıdan beyimin sesi gelir "tamam işte bağladım, noolcak ki?" Eğer o "noolcak ki" lafını duyarsam yerden sekip geri gelip bu sefer beyimi paraşütsüz aşağıya atarım, ne olacağını görsün diye.

İşte bu şartlar altında bu ipi ben bağlamayayım da ne yapayım. Sanki başka seçeneğim varmış gibi.